Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, inaczej ADHD jest zaburzeniem, które obejmuje problemy z koncentracją uwagi, poziomem aktywności i kontrolą reakcji na bodźce.
ADHD manifestuje się w czterech wymiarach.
- Wymiar energetyczny – bardzo duża albo mała energia.
- Wymiar związany z koncentracją – brak koncentracji lub hiperkoncentracja.
- Wymiar szybkości działania – gwałtowne działanie bez zastanowienia pod wpływem impulsu lub odkładanie na później, brak decyzyjności, prokrastynacja.
- Wymiar emocjonalny – zaburzenie regulacji emocji, bardzo wysoka wrażliwość na opinię innych.
Z mojego doświadczenia w pracy z dziećmi z ADHD wynika, że osoby te:
- charakteryzują się większą pobudliwością emocjonalną, impulsywnością w odbieraniu i odczuwaniu bodźców, a także w wyrażaniu emocji,
- mają niską tolerancją na frustrację, powodującą np. szybkie rezygnowanie z podążania do celu, kiedy pojawią się pierwsze trudności,
- wykazują słabą regulację negatywnych emocji, które pojawiają się w relacjach z innymi ludźmi (dzieci, nauczyciele, rodzice) co często prowadzi do nierozumienia przez innych i trudności w tworzeniu zdrowych relacji społecznych,
- szybko wpadają w złość.
Dziecko które przez lata funkcjonuje z nieleczonym ADHD bardzo często ponosi porażki i uczy się poniżej swoich możliwości. Około 30 do 50% dzieci z ADHD co najmniej raz powtarza klasę, a 35% nie kończy szkoły średniej. Połowa z nich ma poważne problemy w relacjach społecznych. Obraża rówieśników, prowokuje konflikty, a w przyszłości częściej dokonuje poważnych nadużyć lub dopuszcza się przestępstw. Jeżeli dziecko z ADHD nie otrzyma odpowiedniej pomocy, nieustannie będzie doświadczać niepowodzeń w najważniejszych obszarach życia.
Terapia dziecka z ADHD – stosowane metody
– podejście behawioralno-poznawcze (poprawa zachowania)
– trening umiejętności społecznych (TUS)
– trening zastępowania agresji (TZA)
– psychoedukacja rodziców (forma warsztatowa, filmoterapia, dyskusja)
– wspieranie procesu kształcenia w szkole i w domu